Aktualności

Ślizgi można z grubsza podzielić na dwie kategorie: prowadnice zwykłe i prowadnice zapobiegające oderwaniu:
✓ Zwykłe preparaty można stosować do rutynowego barwienia HE, preparatów cytopatologicznych itp.
✓ Szkiełka zapobiegające oderwaniu są używane do eksperymentów, takich jak immunohistochemia lub hybrydyzacja in situ
Główna różnica między nimi polega na tym, że na powierzchni szkiełka zapobiegającego oderwaniu znajduje się specjalna substancja, która sprawia, że ​​chusteczka i slajd mocniej przylegają.
Rozmiar szkiełek powszechnie stosowanych w mikroskopach wynosi 76 mm × 26 mm × 1 mm. Jeżeli powierzchnia zakupionego szkiełka posiada łuki lub niewielkie wypustki, to po zaklejeniu na przekroju często pojawiają się duże pęcherzyki powietrza, a jeśli czystość powierzchni nie będzie wystarczająca, również będzie to powodować problemy. Tkanka została wypreparowana lub efekt obserwacji nie jest idealny.
Szkiełka nakrywkowe to cienkie, płaskie arkusze szkła, zwykle kwadratowe, okrągłe i prostokątne, które umieszcza się na próbce oglądanej pod mikroskopem. Grubość szkła osłonowego odgrywa bardzo ważną rolę w efekcie obrazowania. Nie wiem, czy zaobserwowaliście obiektywy Zeissa. Każdy obiektyw obiektywu ma kilka ważnych parametrów, w tym wymagania dotyczące grubości szkła osłonowego. .
1. Wartość 0,17 na rysunku oznacza, że ​​w przypadku stosowania tego obiektywu grubość szkła nakrywkowego musi wynosić 0,17 mm
2. Przedstawiciel ze znakiem „0” nie potrzebuje szkła nakrywkowego
3. Jeżeli jest tam znak „-”, oznacza to, że nie ma szyby osłonowej.
W obserwacji konfokalnej lub przy dużym powiększeniu najczęściej spotykaną wartością jest „0.17”, co oznacza, że ​​kupując szkiełka nakrywkowe musimy zwracać uwagę na grubość szkiełka nakrywkowego. Istnieją również obiektywy z pierścieniami korekcyjnymi, które można regulować w zależności od grubości szkiełka nakrywkowego.
Najpopularniejsze rodzaje szkiełek nakrywkowych dostępnych na rynku to:
✓ #1: 0,13 – 0,15 mm
✓ #1,5: 0,16 – 0,19 mm
✓ #1,5H: 0,17 ± 0,005 mm